Tækifæri

Eins og ég í fyrra bloggi benti á að hægt væri að gera, nefnilega að skrifa húsnæðislán niður til þeirrar upphæðar er lánið var tekið, er alls ekki fjarlægur draumur. Það verður ekki hægt að reka þetta þjóðfélag með helming þegnanna gjaldþrota. Ég segi fyrir mig að verði ég gjaldþrota, þá mun ég ekki hafa neinn áhuga á að streða eftir það. Í sinni stærstu einföldun þýðir það að ég verð lítilsnýtur þjóðfélagsþegn. Ef slíkt gildir um alla hina, sem kanske hljóta sömu örlög, hvernig á þá að reka þetta þjóðfélag?

Við vitum að skattbyrgði verður aukin til muna, en það verður til lítils ef búið verður að dæma helming þjóðarinnar í skítinn og þar með óhæfa skattgreiðendur. Það þarf enga hagfræðinga til að skilja þetta lögmál, það í raun útskýrir sig sjálft. Raungreinar og hin gamla góða atvinna í tengslum við framleiðslu matvæla og tengdra greina, mun hér eftir sem hingað til standa undir þeirri velferð er í boði verður. Menntun er einnig grunnforsenda þess að landið rísi aftur af rústum og heilsugeirinn verður aldrei mikilvægari en einmitt nú.

Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn kemur til með að setja skilyrði um gengdarlausa einkavæðingu og niðurskurð á áðurnefndum grunnforsendum þjóðfélagsins. Það gerir bara ekkert til, við þurfum ekki að standa við slík skilyrði. Við ráðum þessu öllu sjálf, bara ef við viljum það. Við getum tekið fiskikvótan til baka (sem er svo sjálfsagður hlutur vegna vangetu eigenda hans að standa undir skuldbindingum) og rekið réttlátan fiskiðnað í landinu, bara ef við viljum það.

Látum ekki spyrjast um okkur elsku landar að við séum viljalausar skeppnur, sem hægt sé að ráðskast með að vild. Taka af okkur vonina og hneppa okkur í þrældóm skv. gömlu mynstri, án glætu fyrir frelsi. Látum ekki sögu Jóns Hreggviðssonar verða marklausa vegna okkar heigulsháttar. Það þarf engan æsing við þetta, heldur samheldni í anda réttlætis um gjörvalt þjóðfélagið.