Gæti þetta verið málið?

Um mitt síðasta ár fór að setja að mönnum hroll, vegna þeirrar myndar er við blasti í bankarekstrinum. Þá bað Davíð vin sinn í Landsbankanum um að sjá til þess að úttekt yrði gerð á stöðunni. Sú úttekt var lögð fram í byrjun þessa árs og niðurstaðan var ógnvekjandi. Hvað átti að gera? Skaðinn var skeður, en hvernig átti að hefja vörnina? Ég skil vel að Seðlabankinn var ráðþrota.

Ákveðið var að hylma yfir þessa úttekt, en reyna að spyrna við fótum með öðrum hætti. Hækka stýrivexti og þrengja að bönkunum með minni lánafyrirgreiðslu. Við það réðust óargadýr græðginnar á krónuna, sem við þekkjum svo vel nú orðið. Þegar síðan bankarnir fengu neitun á áður eðlilegri fyrirgreiðslu lánadrottna í Evrópu, þá lögðust stjórnendur þeirra á þröskuld seðlabankans og báðust ásjár.

Fengnir voru sérfræðingar frá JP Morgan til að gefa ráð. Þeir eru vanir aðgerðum í stærsta fjármálakerfi heimsins og gáfu ráð s.kv. sinni reynslu þaðan. Þau ráð reyndust dýrkeypt a la Glitnir og hrun í framhaldi. Ameríka getur lokað banka og sagt við lánadrottna þess banka að gleyma öllum bótum fyrir tapað fé í þeim banka. Enginn þorir að segja neitt við því. Þetta getur Ísland ekki, eins og dæmin sanna. Því verður það á ábyrgð komandi kynslóða að standa undir þeirri skuldasöfnun, sem íslenskir bankar hafa staðið fyrir á erlendri grund.

Árni vann út frá settri dagskrá, þegar hann sagði Darling að ekki væri ætlunin að borga skaðann af gjaldþrotum bankanna í öðrum löndum, Englandi o.s. frv. Framhaldið er þekkt.

Það er erfiðara úr að komast en í að lenda og engin einföld leið úr vandanum. Við hér á landi höfum; sem önnur lönd; leyft bráð-snjöllum útvörðum græðginnar að leika lausum hala. Eru til einhverjar reglur, sem komið gætu böndum á óeðli mannskeppnunnar, s.s. græðgi, siðblindu og sjálfsdýrkun?