Gefins máltíð?

Elskurnar mínar, þær máltíðir eru ekki til. Ætli tími atvinnunnar sé ekki kominn á ný, þar sem það kostar erfiði að eiga fyrir máltíð? Nú víkur því svo við að hinn vestræni heimur; hefur vegna græðgi stundarinnar; framselt framleiðsluna til Asíu. Þar hefur verið iðjusamt fólk og sparsamt, sem hefur verið meðvitað um gildi vinnunnar og auranna sem hún skapar. Vesturheimur hefur hins vegar trúað því, að vegna greindar gæti hann stjórnað öllu og öllum og tekið fyrir það afrakstur vinnu annarra! Ekki lengur virðist vera. Spilaborg spákaupmennsku með gömul gildi og undirstöður þjóðfélaga, er hrunin. Eftir stendur að vinna er auðnu móðir. Eflaust telja sumir það göfuga vinnu og vittni um snilld að skuldavefja og ævintýra afkomu sinna eigin þjóðfélaga, en trúið mér, svo er ekki.

Asía er að mínu mati orðin ógnvænlega sterk í samfélagi heimsálfanna. Hún á það eflaust skilið vegna þess að þar hafa menn ekki misst sjónar á þeirri staðreynd að gefins máltíðir eru ekki til.